[Fanfic classroom of the elite] วิธีการใช้ชีวิต(ไม่)ธรรมดาๆในโรงเรียนยอดคน

โฮซึกิ คาริน / คาริน ควอเซทต์

   ส่วนสูง:167 / น้ำหนัก:50

  ราศี:มังกร

ตั้งแต่จำความได้ชีวิตของคาริน ควอเซทต์ก็อยู่ในกรอบของผู้เป็นพ่อมาโดยตลอด ชีวิตที่ไร้สีสันถูกควบคุมอยู่ตลอด ก่อนที่เธอจะเกิดก็ถูกทำนายชะตาไว้ว่าจะเป็นเด็กอัจฉริยะที่ในหลายสิบปีจะมีสักคน ซึงนั้นก็คือจุดเริ่มต้นชีวิตของนกในกรง

ตั้งแต่ที่เธอเกิดมาก็ถูกวางแผนการใช้ชีวิตตั้งแต่เช้ายันเย็นทุกวัน

ตอนเช้าจะต้องตื่นตอน 7:00 ทุกวัน 

กินข้าวอาบน้ำ 7:00-8:00

เริ่มเรียนวิชาการตั้งแต่ 8:00-13:00

พักกินข้าว 13:30-14:00

เริ่มเรียนต่อจน 14:00-19:00

อาบน้ำกินข้าว 19:00-20:00

เวลาพัก 20:00-22:00

เข้านอน 22:00-7:00

เวลาพักของเธอก็คือการอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดจนถึงเวลาเข้านอน 

จะมีการสอบประจำเดือนทุกๆเดือนถ้าไม่สารถทำคะแนนได้เต็มทุกวิชาก็จะถูกเพิ่มตารางเรียนเข้าไปจนกว่าจะถึงการสอบรอบหน้า

ตารางเรียนของเธอจะถูกปรับไปตามอารมณ์ของผู้เป็นพ่อถ้าเขาต้องการให้เธอเรียนดนตรีเธอก็ต้องไปเรียน ตารางเรียนของเธอมักจะถูกปรับอยู่บ่อยครั้งบางครั้งก็มีวิชาพละ,การสอนมารยาท,ศิลปะการต่อสู้,ดนตรี

ตอนเด็กๆเธอมักจะได้ยินสาวใช้ของตนเองบอกว่าชีวิตของฉันนั้นน่าสงสารซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

ท่านพ่อของฉันเป็นคนอารมณ์แรงใครที่ทำให้ท่านพ่อไม่ถูกใจเขาจะไล่ออกทันที โดยท่านพ่อมักจะพูดอยู่เสมอว่าเป็นแค่ลูกจ้างชั้นต่ำแท้ๆริอาจพูดจาพล่อยๆงั้นหรอหรือเป็นแค่คนชั้นต่ำ ฉันจ้างพวกแกก็บุญหัวแล้ว

บางครั้งท่านพ่อจะไล่สาวใช้ออกอย่างไรเหตุผลตามอารมณ์ของท่าน

ท่านพ่อมักจะพาฉันไปเปิดตัวในงานสังคมของบริษัทบ่อยๆ แต่ไม่เคยมีเด็กคนไหนในงานมาพูดคุยกับฉันสักคำ พวกเขาต่างหวาดกลัวและตีตัวออกห่างจากฉันซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

ฉันใช้ชีวิตอยู่แบบโดดเดี่ยวมาตลอดโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดวงตาคู่นี้มักจะมองทุกคนต่ำกว่าตัวเองเสมอเหมือนกับดวงตาของท่านพ่อราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ปลูกฝังมาช้านานที่ไม่อาจแก้ไขได้แล้ว

ชีวิตราวกับนกในกรงนั้นคือและคือชึวิตของฉันเอง

ฉันใช้ชีวิตโดยเต็มไปด้วยคำถามในหัวแต่ก็ไม่อาจปริปากพูดออกไปได้ทำได้แค่ตามคำสั่งของท่านพ่อเท่านั้น ถ้าท่านว่าถูกฉันก็จะบอกว่ามันถูก ใช้ชีวิตแบบหุ่นยนต์ที่ทำได้แค่ทำตามคำสั่งที่ถูกป้อนเอาไว้ หุ่นยนต์ที่ไร้ซึ่งชีวิตจิตใจมิอาจทำตามความต้องการของตัวเองได้ 

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ประตูกรงนั้นถูกแง้มออก

"คุณหนู"

"มีอะไรหรอ"

"มีจดหมายถึงคุณหนูค่ะ"

ยุคไหนกันแล้วยังใช้จดหมายอีกหรอ ฉันหยิบซองจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน

เมื่อฉันคลี่กระดาษออกมา ฉันก็ขมวดคิ้วทันที

'จดหมายจากท่านพี่' ฉันมีพี่ชายที่แก่กว่าตัวเอง7-8ปี อยู่2คน แต่พวกเขาทิ้งฉันไปแล้ว ฉันเคยเห็นพวกเขาอยู่ในงานหรือวันรวมญาติบ้างบางครั้ง พวกเขาไม่ค่อยจะไม่พูดกับฉันสักเท่าไหร่ พวกเขาหนีท่านพ่อไปดูแลบริหารบริษัทที่ต่างประเทศกันหมด ฉันจำเรื่องนี้ได้แม่นเลยล่ะเพราะว่าท่านพ่อฉันมักจะบ่นเรื่องนี้บ่อยๆ พอบ่นเสร็จก็หันมากอดฉันแล้วบอกว่าขอแค่มีฉันอยู่กับเขาก็พอแล้ว

'ถึงคารินน้องรักของพี่

พี่รู้ว่าทักมาตอนนี้ก็ไม่อาจช่วยน้องจากท่านพ่อได้ พี่ขอโทษที่เป็นพี่ชายขี้ขลาดที่ทิ้งน้องไปพี่ไม่หวังให้น้องให้อภัย แต่จดหมายฉบับนี้คือสิ่งเดียวที่พี่ชายคนนี้จะทำให้น้องได้  ข้างในฉบับจะมีใบสมัครโรงเรียนโรงเรียนหนึ่งไว้ถ้าเป็นที่นั่นน้องก็ไม่ต้องกังวลเรื่องของท่านพ่ออีกต่อไป พี่จะยื้อเวลาท่านพ่อเอาไว้  พี่ทำเรื่องปลอมแปลงตัวตนของน้องเอาไว้แล้วเหลือแค่น้องยื่นใบสมัครเข้าไปก็เป็นการเสร็จสิ้น เพราะงั้นได้โปรดไปลองใช้ชีวิตวัยเรียนเหมือนคนปกติทั่วไปและสนุกไปกับชีวิตมัธยมปลายปกติสัดครั้งหนึ่งในชีวิต  ถ้าเรียนจบแล้วถึงตอนนั้นน้องก็จงตัดสินใจเลือกทางเดินของชีวิตตัวเองนะ พี่เป็นกำลังใจให้น้องเสมอไปทำตามความต้องการของตัวเองตามที่ใจสั่งเถอะสุดท้ายพี่อยากให้น้องมีความสุขมากๆนะ

ด้วยรักจากพี่ชายของเธอ ไคล์ ควอเซตท์ 

ฉันนอนคิดเกี่ยวกับจดหมายฉบับนั้นอยู่หลายวันจนในที่สุดฉันก็ได้ตัดสินใจเข้าเรียน ในฐานะโฮซึกิ คาริน หญิงสาวชาวลูกครึ่งญี่ปุ่น โดยเธอจะสวมแว่นอยูบ่อยๆ ฉันจึงสั่งทำแว่นกรองแสงถนอมสายตา เลนส์แว่นของฉันมีสีน้ำตาลอ่อนๆทำให้ไม่เห็นดวงตาอารมณ์คล้ายๆแว่นกันแดด

ต่อจากไปนี้ไปฉันจะใช้ชีวิตในฐานะ โฮซึกิ คาริน

สารจากไรท์

---

 ช่วงแรกๆอาจน่าเบื่อหน่อยน้าเพราะกะจะปูบทเนื้อเรื่องให้ค่อยๆเห็นการพัฒนาของตัวละคร